Građena 1808. godine na mestu starog manjeg župnog doma, po projektu arhitekte Georga Efingera, predstavlja jedno od najvrednijih arhitektonskih dela prelazne epohe iz baroka u klasicizam, posebno zato što je posle 1849. godine ostalo malo potpuno sačuvanih objekata iz tog perioda.
(nije tačno definisan datum rođenja)
Stvarao je u Vojvodini. U svom delu je kombinovao tradicionalni likovni jezik sa umetničkim shvatanjima baroka i rokokoa. Kračun je sigurno posle svojih učitelja ikonografa učio i u bečkoj Slikarskoj akademiji kao i njegov prijatelj slikar Jakov Orfelin. Zna se da je slikao ikonostase u sremskim selima Neštinu i Laćarku, u manastiru Privinoj Glavi, u Somboru, stari ikonostas u kapeli karlovačke mitropolije, kao i da je ikonostas karlovačke saborne crkve radio sa Jakovom Orfelinom. Kako se čini da se po ocu zvao i Dimitrijević postoje zapisi da je slikao i u Beočinu i Krušedolu. Kračun se bavio i portretisanjem i jedan svoj portret Pavla Nenadovića dao je u Beču da se izreže u bakru. Smatra se da će se naći još neki od radova Kračuna ali i po ovim koji su poznati zna se da je on bio jedan od naših najboljih majstora u 18. veku. Kračun se pridržavao starinskog srpsko- vizantijskog stila zoografisanja a na svojim portretima beleži veštinu zapadne umetnosti portretisanja i za ono vreme pokazuje neobične kvalitete i njegov kist po nekada deluje začuđujućom impresionističkom krepkošću.
Slikao je sledeće ikonostase:
Manastir Beočin (1766.)
Manastir Hopovo (1770.)
Sombor (1772.)
Laćarak i Neštin (1773.)
Sremska Mitrovica (1775.)
Susek (1779.)
Saborna crkva u Sremskim Karlovcima (1780—1781.), zajedno sa Jakovom Orfelinom
Takođe je slikao portrete: mitropolita Pavla Nenadovića, Jovana Đorđevića, Vikentija Jovanovića-Vidaka.
Početkom čtrdesetih godina XVIII veka. (Nije definisan tačan datuma rođenja i smrti)
Vasilijevič prvo boravi u Petrovaradinu, središtu Bačke eparhije, a potom na poziv patrijarha Arsenija IV Jovanovića prelazi u Sremske Karlovce, mitropolijsko sedište, gde osniva slikarsku školu. Patrijarh Jovanović je povodom toga izdao cirkular kojim zabranjuje rad neukim slikarima. Time je likovna praksa Jova Vasilijeviča, njegov "nauk ikonopisnog hudožestva", proglašen za zvaničnu umetnost Karlovačke mitropolije. Svi oni koji su se nadali važnim narudžbinama dolaze u Vasilijevičevu školu. U njoj je obrazovana prva generacija srpskih baroknih slikara, koja potom stečena znanja prenosi drugima. Presudan uticaj na srpsku sredinu imali su Jov Vasilijevič i Vasilije Romanovič, koji početkom četrdesetih godina XVIII veka dolaze u centralne oblasti Karlovačke mitropolije.
Ovoj grupi pripadaju Vasilije Ostojić, Joakim Marković, Nikola Nešković, Amvrosije Janković i Stefan Gologlavac, a posredno Dimitrije Bačević i Dimitrije Popović. Zidno slikarstvo crkve manastira Krušedola svakako je najznačajnije svedočanstvo novih shvatanja koja među Srbe donose ukrajinski učitelji. Ulogu koju je Jov Vasilijevič imao u središnjim oblastima Karlovačke mitropolije imao je i Vasilije Romanovič u njenim zapadnim, a Stefan Tenecki u istočnim eparhijama.
