Slikar.

(Trenutno nedostajuće informacije)

Mladen Josić je bio istaknuti srpski slikar. Početak Josićevog likovnog izražavanja obeležili su francuski slikar Pol Sezan i kubizam, a kasnije realizam. Mladen Josić je u Kolarčevoj zadužbini otvorio sopstvenu slikarsku školu [1] iz koje su izrasli mnogi slikari, među kojima su Mladen Srbinović, Matija Vuković, Stojan Ćelić, Majda Kurnik, Miodrag B. Protić i mnogi drugi.

Početkom pedesetih odlazi u Pariz u emigraciju, gde je 1972. godine i preminuo.

Rođen je u Splitu pod imenom Karlo Inkiostri, a po dolasku u Beograd menja ime u Dragutin, kada očevom prezimenu dodaje i majčino prezime Medenjak. Svršio je osnovnu školu i pet razreda realke, a zatim se dao na slikarstvo koje je prvo učio kao samouk (1885 — 1892) a zatim u Firenci. Posle toga je putovao po južnoslovenskim zemljama i radio na prikupljanju narodnih šara i živopisanju crkava. Krajem 1905. godine dolazi u Beograd i tu je ostao do 1911. gde je radio na ukrašavanju mnogih značajnih zgrada. Od 1912. godine nalazi se u Bosni gde je radio patriotske plakate i bio gonjen od austrijskih vlasti. Za vreme Prvog svetskog rata bio je u Italiji i Trstu. Jedno vreme je živeo u Ljubljani, a zatim je 1923. godine ponovo došao u Beograd. Radio je na osnivanju originalnih jugoslovenskih dekorativnih stilova, naročito srpskog. Svoje nazore je izlagao u člancima i knjigama. Inkiostri je, pored Slovenca Ivana Jagra, prvi dekorativni umetnik u ovim krajevima. Njegovo glavno teoretsko delo je „Moja teorija o dekorativnoj srpskoj umetnosti i njenoj primeni“ (1925.).

Jedno od njegovih najznačajnijih dela je uređenje enterijera Doma Vukove zadužbine (tada zgrada Ministarstva prosvete) u Beogradu, 1912.

Vasa Pomorišac je bio srpski slikar i profesor Likovne akademije i Akademije primenjenih umetnosti u Beogradu. Povremeno se bavio i likovnom kritikom.

Umetničko školovanje započinje od 1905. do 1911. godine u ateljeu Stevana Aleksića. Godine 1913 — 1914. u Minhenu pohađa Akademiju likovnih umetnosti. Mobilisan je 1914. ali se odmah predaje Rusima. Posle rata dolazi u Zagreb 1919. godine gde se upisuje na Akademiju za umjetnost i umjetni obrt kod prof. Ljube Babića i Ferda Kovačevića. Iste godine prelazi u Beograd gde se upisuje u Umetničko zanatsku školu. U London odlazi 1920. gde studira na Kraljevskoj akademiji St. Martin's School of Art zatim se vraća u Beograd gde živi od 1925. do 1935. godine kada priređuje prve samostalne izložbe. U Parizu boravi između 1935. i 1939. godine. Postavljen je za profesora Akademije likovnih umetnosti u Beogradu 1942. a 1950. za profesora Akademije primenjenih umetnosti u Beogradu.

Od 1919. godine učestvovao na brojnim kolektivnim izložbama u zemlji i inostranstvu.

Sa Živoradom Nastasijevićem u Beogradu 1930. godine osniva grupu „Zograf“ koja je postojala do 1940. Udruženje kvalifikovanih likovnih umetnika u Beogradu formira 1926. godine. Od 1940. je član Udruženja „Lada“, a 1944. postaje član Udruženja likovnih umetnika Srbije (ULUS).

Izvor:Vikipedija

Uroš Predić je bio jedan od najvećih srpskih slikara realizma. Rođen je u Orlovatu kao najmlađi sin sveštenika Petra Predića. Tu je je pohađao osnovnu školu, a potom nemačku školu u Crepaji. Od 1869. do 1876. studirao je sedmorazrednu gimnaziju u Pančevu (pančevačka realka, koja je kasnije dobila ime po njemu). Kao vrlo darovit, dobio je stipendiju Matice srpske i 1876. otišao na bečku slikarsku akademiju. Završio je Umetničku akademiju u Beču 1880. godine u klasi profesora Gripenkerla (Christian Grieppenkerl), istaknutog bečkog slikara, koji je imao veliki uticaj na Predića. U toku studija dobio je Gundelovu nagradu - za slikanje uljem po muškom modelu. Godine 1882. radio je u privatnom ateljeu prof. Gripenkerla, a u periodu 1883-1885. bio je asistent Umetničke akademije u Beču. U to vreme po uputstvu prof. Gripenkerla i arhitekte Hanzena izradio je 13 slika mitološke sadržine za friz Parlamenta u Beču. Usled porodičnih obaveza 1885. godine vraća se u domovinu. Prvi i jedini put pokušao je da se oženi 1889. godine šesnaestogodišnjom Anom Nakaradom (1873-1938), ćerkom penzoinisanog oberlajtanta Đure Nakarade (1830-1899) otac joj nije dozvolio da se uda za tridestdvogodišnjeg Predića. U Orlovatu radi seriju slika iz života svojih seljaka. Zatim je 1886-1889. boravio u Beogradu, 1890-1893. u Novom Sadu i u Starom Bečeju. U periodu 1894-1909. živi u Orlovatu, a od 1909. godine pa do smrti u Beogradu. Svoje slike samostalno izlaže 1888, 1910, 1920, 1949. godine u Beogradu, 1890, 1949. u Novom Sadu, 1890. u Sremskim Karlovcima, 1890. u Pančevu i Vršcu. U svom slikarskom opusu najviše su zastupljeni portreti, ikonografija, žanr i istorijske kompozicije, ređe predeo, i samo jedan akt. Jedan je od osnivača društva Lada 1904. i bio je neprekidno član ovog društva kao i njegov dugogodišnji predsednik. Izabran je za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije 26. januara 1909, a 3. februara 1910. godine za redovnog člana. Jedan je od osnivača Udruženja likovnih umetnika u Beogradu 1919. godine i prvi njegov predsednik. U pokušaju da postigne što uverljiviju sličnost sa likom naručioca i insistirajući na prepoznatljivosti, Predić je postao hroničar građanskog društva svoga vremena. Godine 1885. u Pančevu je počeo sa slikanjem portreta po porudžbini, ponekad uz pomoć fotografija. Radio je najčešće reprezentativne portrete, glave ili biste.

Od žanr scena, poznata dela su „Vesela braća i „Siroče“ (na majčinom grobu), zatim istorijska dela su „Hercegovački begunci“ i „Na Studencu“. Jedna od najpoznatijih njegovih slika je „Kosovka devojka“. Uradio je čuvene portrete predsednika Akademije: Sime Lozanića, Stojana Novakovića (1920), Jovana Žujovića (1921), Jovana Cvijića (1923), Đorđa Vajferta (1927) Slobodana Jovanovića (1930), Bogdana Gavrilovića (1935) i Aleksandra Belića (1940). Zatim portreti Mihaila Petrovića (1943), Ksenije Atanasijević (1917), Brane Petronijevića (1911) itd. Njegove slike „Hercegovački begunci“ i „Siroče na majčinom grobu“ otkupio je Mihajlo Pupin na izložbi u Parizu 1889. godine i poklonio ih Narodnom muzeju u Beogradu.

Uroš Predić je oslikao prelepi ikonostas bečejske pravoslavne crkve i ikonostas u kapeli bečejskog veleposednika Bogdana Dunđerskog. Osim toga naslikao je više ikonostasa zbog kojih se ocenjuje da je poslednji značajan srpski ikonopisac, menju njima je i ikonostas crkve u Orlovatu. Poseban kvalitet kod Predića ima njegov crtež, što je posebno uočljivo u njegovim sačuvanim blokovima za skiciranje. U svom dugom stvaralačkom životu ostao je veran pravilima starih majstora i istrajao je na isticanju crteža i jasnoće kompozicije, pokazujući otpor prema težnjama mladih umetnika koji su se školovali u Minhenu i Parizu. Umro je 1953. godine u Beogradu, u svojoj 96. godini, kao najstariji srpski slikar. Prema sopstvenoj želji sahranjen je Orlovatu. I u dubokoj starosti bio je pun radne energije i vedrine. Nekoliko meseci pre smrti peo se na stolicu da ređa neke slike u svom ateljeu, pao je i tom prilikom se povredio (polomio nogu), od toga se nikada nije potpuno oporavio i ubrzo je umro.

Predstavnik mađarskog slikarstva u Srbiji.

Srpski slikar.

Aktivan u prvoj polovini 20. veka, bio je uključen u krug umetnika koji su pripadali intimističkom pravcu u srpskom slikarstvu.